Pochowano Mistrza

Pochowano dziś Mistrza, niech spoczywa w spokoju, choć on dobrze wie, że nic z tego, nic z tego, siostro, bracie filozofie. "Kto za młodu nie był socjalistą, ten na starość będzie świnią". Mając kiedyś, kiedyś 18 lat, doskonale wpisywałem się w ten szablon, zdziwiony, że po piekle PRL-u wierzę w jakieś ewidentne bajeczki; bardziej chodziło o wypełnienie farszem-substytutem pola po ściętej brutalnie cztery lata wcześniej wierze w transcendencję. Heglomarksizonietzscheanizm, ten przedziwny potworek-patchworek, zawojował moje szare i czarne komórki. Mało brakowało, lizałbym buty lewicowych działaczy, upatrując w nich asów analitycznego rozpatrywania życia i całej reszty. Szczęśliwie, "Główne nurty marksizmu" Kołakowskiego skutecznie wyleczyły mnie ze złudy, że zbudujemy raj na ziemi. To nigdy się nie uda - i dobrze. Nam potrzebne jest od czasu do czasu właśnie piekło - dla równowagi, a przynajmniej świadomość jego bliskiego istnienia. Trzeba być czujnym, to pobudza intelektualnie. Dziękuję Mistrzowi za parę porządnych policzków, dzięki którym zamiast pogrążać się w otchłani sofistycznego mędrkowania o sprawach ostatecznych, definiowanych sterem pozorowanej dialektyki, skierowałem się do tego, co było i jest moim prawdziwym, nieudawanym żywiołem - literaturze. Dlatego m.in. wolę Sartre'a pisarza niż filozofa, choć podobno i fikcja, i traktaty to dla niego były wymienne byty. Jakoś mu jednak nie wierzę.